Με νωπή ακόμα τη μνήμη από τον άδικο χαμό ενός 11χρονου παιδιού στις Αχαρνές, δε μπορεί παρά να μουδιάζουμε στην σκέψη ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Σε κάθε οικογένεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τραγική ιστορία του μικρού Μάριου πρέπει να αποτελέσει για όλους έναν κοινό τόπο, τη βάση για να σταθούμε – όλοι εμείς που λέμε ότι ασχολούμαστε με τα κοινά - με περισσότερη ευθύνη και σοβαρότητα απέναντι στο πρόβλημα, αντί να προσπαθούμε να «εισπράξουμε» ψηφοθηρικά επίχειρα. Και δεν αναφερόμαστε, ασφαλώς, στις αυθόρμητες κινητοποιήσεις κατοίκων στις Αχαρνές και τα Άνω Λιόσια, οι οποίες είναι κάτι παραπάνω από σημαντικές: είναι επιβεβλημένες.
Αναφερόμαστε στη θέση του αντιδημάρχου Καθημερινότητας δήμου Φυλής Μιχάλη Οικονομάκη, τον οποίο ο φωτογραφικός φακός κατέγραψε, το Σεπτέμβριο του 2016, σε πολιτιστική εκδήλωση, να πυροβολεί στον «αέρα», την ώρα που δίπλα βρίσκονταν πολίτες και παιδιά! Αυτός ο αντιδήμαρχος, λοιπόν, αντί να ζητήσει συγνώμη για τη συγκεκριμένη πράξη - που θα μπορούσε να είχε στοιχίσει τη ζωή σε έναν αντίστοιχο Μάριο – αλλά και για τις παραλείψεις του για όσα συμβαίνουν στις γνωστές συνοικίες των Άνω Λιοσίων και του Ζεφυρίου, πήρε το λόγο στη συγκέντρωση κατοίκων στα Άνω Λιόσια και κατέθεσε άποψη!
Στην ίδια συγκέντρωση, πήρε το λόγο και η πρόεδρος του, φερόμενου, ως «Τοπικό Συμβούλιο Παραβατικότητας» Χρυσούλα Κουράση. Ενός οργάνου που:
• Μέσα σε 2,5 χρόνια λειτουργίας έχει κάνει μόνο δύο συζητήσεις–συσκέψεις και κάποιες φωτογραφήσεις, όταν έρχονται στελέχη της δημόσιας τάξης στην περιοχή.
• Η αρχική του σύσταση έχει αλλοιωθεί και δε διαθέτει πλέον καμία επιστημονική επάρκεια. Σήμερα αποτελείται, κυρίως, από δημοτικούς συμβούλους της διοίκησης και της συνδιοίκησης, δηλαδή Γιάννης πίνει και Γιάννης (δεν) κερνάει.
Το πιο βασικό είναι, ωστόσο, ότι το Τοπικό Συμβούλιο Παραβατικότητας έχει αποτύχει πλήρως στο ρόλο και την αποστολή του. Δυόμιση χρόνια μετά τη συγκρότηση του δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά που προβλέπει ο νόμος ότι θα έπρεπε να έχει κάνει, δεν πληροί τις προϋποθέσεις σύστασης, δεν έχει κάνει ουσιαστικά καμία παρέμβαση σε ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τους κατοίκους της περιοχής και, εν τέλει, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Αποτελεί απλώς άλλη μία προσπάθεια της δημοτικής αρχής να εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τα όργανα τους και συστάθηκε μόνο για να μπορέσει να αποδώσει θέσεις σε μέλη της συνδιοίκησης, όπως η πρόεδρος του.
Η βορειοδυτική Αττική (δηλαδή ο δήμος Αχαρνών κατά κύριο λόγο, οι περιοχές Άνω Λιοσίων και Ζεφυρίου, οι δήμοι Ασπροπύργου, Ελευσίνας, Μάνδρας κλπ) είναι μια εγκαταλειμμένη, για χρόνια περιοχή, όπου το δόγμα «νόμοι για όλους» δεν έχει καμία εφαρμογή. Η κεντρική διοίκηση, διαχρονικά, γνωρίζει τα τεράστια προβλήματα αλλά αρκείται στο ρόλο της στρουθοκαμήλου. Δεν τολμά καν να τα αναφέρει με το όνομά τους - πόσο μάλλον να τα λύσει.
Ως παράταξη θεωρούμε εξευτελιστικό για τη δημοκρατία, το ανήθικο δίδαγμα ότι στην περιοχή μας δεν υπάρχουν κανόνες, τόσο σε θέματα παραβατικότητας, όσο και σε θέματα οικονομίας. Όποιος αισθανθεί ισχυρός, κάνει ότι θέλει και κανείς δεν τολμά να τον εμποδίσει. Στην περιοχή όπου δεν υπάρχουν κανόνες (και οι κανόνες δεν υπάρχουν όταν δεν εφαρμόζονται) δεν κυριαρχεί ο νόμος αλλά η ωμή δύναμη. Κυριαρχεί μια κοινωνία αυθαιρεσίας, βίας, τραμπουκισμού, αναισθησίας, μια απολίτιστη κοινωνία.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, μουδιάζοντας στη σκέψη ότι αυτό που συνέβη στον 11χρονο Μάριο μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς, καλεί τους κατοίκους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, μέσα στα πλαίσια του συντάγματος και των νόμων. Μόνο έτσι θα ολοκληρωθούν έννοιες όπως αλλαγή, απελευθέρωση και απαλλαγή από εκείνους που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της περιοχής.
Αναφερόμαστε στη θέση του αντιδημάρχου Καθημερινότητας δήμου Φυλής Μιχάλη Οικονομάκη, τον οποίο ο φωτογραφικός φακός κατέγραψε, το Σεπτέμβριο του 2016, σε πολιτιστική εκδήλωση, να πυροβολεί στον «αέρα», την ώρα που δίπλα βρίσκονταν πολίτες και παιδιά! Αυτός ο αντιδήμαρχος, λοιπόν, αντί να ζητήσει συγνώμη για τη συγκεκριμένη πράξη - που θα μπορούσε να είχε στοιχίσει τη ζωή σε έναν αντίστοιχο Μάριο – αλλά και για τις παραλείψεις του για όσα συμβαίνουν στις γνωστές συνοικίες των Άνω Λιοσίων και του Ζεφυρίου, πήρε το λόγο στη συγκέντρωση κατοίκων στα Άνω Λιόσια και κατέθεσε άποψη!
Στην ίδια συγκέντρωση, πήρε το λόγο και η πρόεδρος του, φερόμενου, ως «Τοπικό Συμβούλιο Παραβατικότητας» Χρυσούλα Κουράση. Ενός οργάνου που:
• Μέσα σε 2,5 χρόνια λειτουργίας έχει κάνει μόνο δύο συζητήσεις–συσκέψεις και κάποιες φωτογραφήσεις, όταν έρχονται στελέχη της δημόσιας τάξης στην περιοχή.
• Η αρχική του σύσταση έχει αλλοιωθεί και δε διαθέτει πλέον καμία επιστημονική επάρκεια. Σήμερα αποτελείται, κυρίως, από δημοτικούς συμβούλους της διοίκησης και της συνδιοίκησης, δηλαδή Γιάννης πίνει και Γιάννης (δεν) κερνάει.
Το πιο βασικό είναι, ωστόσο, ότι το Τοπικό Συμβούλιο Παραβατικότητας έχει αποτύχει πλήρως στο ρόλο και την αποστολή του. Δυόμιση χρόνια μετά τη συγκρότηση του δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά που προβλέπει ο νόμος ότι θα έπρεπε να έχει κάνει, δεν πληροί τις προϋποθέσεις σύστασης, δεν έχει κάνει ουσιαστικά καμία παρέμβαση σε ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τους κατοίκους της περιοχής και, εν τέλει, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Αποτελεί απλώς άλλη μία προσπάθεια της δημοτικής αρχής να εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τα όργανα τους και συστάθηκε μόνο για να μπορέσει να αποδώσει θέσεις σε μέλη της συνδιοίκησης, όπως η πρόεδρος του.
Η βορειοδυτική Αττική (δηλαδή ο δήμος Αχαρνών κατά κύριο λόγο, οι περιοχές Άνω Λιοσίων και Ζεφυρίου, οι δήμοι Ασπροπύργου, Ελευσίνας, Μάνδρας κλπ) είναι μια εγκαταλειμμένη, για χρόνια περιοχή, όπου το δόγμα «νόμοι για όλους» δεν έχει καμία εφαρμογή. Η κεντρική διοίκηση, διαχρονικά, γνωρίζει τα τεράστια προβλήματα αλλά αρκείται στο ρόλο της στρουθοκαμήλου. Δεν τολμά καν να τα αναφέρει με το όνομά τους - πόσο μάλλον να τα λύσει.
Ως παράταξη θεωρούμε εξευτελιστικό για τη δημοκρατία, το ανήθικο δίδαγμα ότι στην περιοχή μας δεν υπάρχουν κανόνες, τόσο σε θέματα παραβατικότητας, όσο και σε θέματα οικονομίας. Όποιος αισθανθεί ισχυρός, κάνει ότι θέλει και κανείς δεν τολμά να τον εμποδίσει. Στην περιοχή όπου δεν υπάρχουν κανόνες (και οι κανόνες δεν υπάρχουν όταν δεν εφαρμόζονται) δεν κυριαρχεί ο νόμος αλλά η ωμή δύναμη. Κυριαρχεί μια κοινωνία αυθαιρεσίας, βίας, τραμπουκισμού, αναισθησίας, μια απολίτιστη κοινωνία.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, μουδιάζοντας στη σκέψη ότι αυτό που συνέβη στον 11χρονο Μάριο μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς, καλεί τους κατοίκους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, μέσα στα πλαίσια του συντάγματος και των νόμων. Μόνο έτσι θα ολοκληρωθούν έννοιες όπως αλλαγή, απελευθέρωση και απαλλαγή από εκείνους που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της περιοχής.
