Τι να θέλουν πάλι να μας πουν κι αυτοί..." σκέφτηκα, ανυπομονώντας να τελειώσουν πριν καν αρχίσουν, και πριν καλά- καλά η εκφωνήτρια προλάβει να ανακοινώσει το θέμα, το αίμα μου είχε παγώσει μιας και η ματιά, που τρέχει πιο γρήγορα πρόλαβε να αποτυπώσει τον τίτλο της είδησης. "ΝΕΚΡΟΣ 11ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΕΝΙΔΙ ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΣΦΑΙΡΑ"
Με το νεογέννητο μωρό μου να κοιμάται δίπλα μου στο ισόγειο διαμέρισμα μου, με το παράθυρο ανοιχτό, ξαφνικά νιώθω τόσο κρύο που πρέπει να κλείσω το παράθυρο... Σκέφτομαι πως σε αυτό τον τόπο που βρέχει σφαίρες πρέπει να προστατεύσω το παιδί μου από τη βροχή αλλά και από το "κρύο" που δημιουργεί αυτή η απάνθρωπη βροχή. Τρέχω να κλείσω το παράθυρο, να μην μπει η βροχή στο σπίτι μου... Να μην "κρυώσει" το παιδί μου....
Και ο τίτλος της είδησης έχει μείνει φωτογραφία στον εγκέφαλό μου και η εικόνα δεν φεύγει από τα μάτια μου.... ΝΕΚΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΕΝΙΔΙ ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΣΦΑΙΡΑ.....
Αυτό είναι... η είδηση παίρνει τεράστιες διαστάσεις, ο κόσμος στο Μενίδι αρχίζει να ξεσηκώνεται, να βγαίνει στο δρόμο, με αίμα παγωμένο αλλά αποφασισμένος να φωνάξει, να σκίσει τις σάρκες του για τον μικρό Μάριο... ένα αγγελούδι που οι γονείς του καταδικάστηκαν για το υπόλοιπο της ζωής τους να το βλέπουν μόνο μέσα από μια φωτογραφία και το μοναδικό παιχνίδι που θα μπορούν να του χαρίζουν να είναι μερικά λουλούδια στο κατάλευκο κλειστό μαρμάρινο κρεβατάκι του...
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που πριν λίγο νανούριζαν στην αγκαλιά τους, το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που κρατούσαν από το χέρι για να περάσει απέναντι στο δρόμο. Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που ονειρεύονταν εννέα μήνες και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις ζωές τους εδώ και έντεκα χρόνια. Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που ήθελε να γίνει "εκείνο" και το "άλλο". Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που είχε κι αυτό αγαπημένα φαγητά και αγαπημένους σούπερ ήρωες. Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που όταν ξύπναγε τρομαγμένο αποζητούσε το κρεβάτι των γονιών του.... Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που έβλεπαν να μεγαλώνει και δάκριζαν με κάθε του κατόρθωμα. Το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ που τους έκανε να γελούν σαν παιδιά κι εκείνοι.
Μήπως όλα αυτά σου θυμίζουν κάτι; Ναι; Είσαι και εσύ γονιός; Σου θυμίζουν το δικό σου παιδί μήπως; Τις δικές σας στιγμές....
Σκέψου λίγο όμως... Κι αν ο Μάριος ήταν το δικό σου παιδί;
Δεν θα έβγαινες στο δρόμο να φωνάξεις; Δεν θα ζητούσες να βρουν το δολοφόνο; Μήπως θα κινούσες τη γη για να τον βρεις εσύ ο ίδιος; Μήπως θα έφτανες ως την άκρη του κόσμου; Μήπως μετά από λίγες μέρες κόσμε δεν θα επέστρεφες πίσω στον καναπέ σου;
Μήπως η κάθε σου μέρα, η κάθε σου νύχτα θα πέρναγε με τη σκέψη του δικού σου Μάριου; Γιατί κόσμε σταμάτησες να παλεύεις; Γιατί; Δεν σκέφτηκες..... Κι αν ο Μάριος ήταν το δικό σου παιδί;
Κάλλη Λιότσικα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε εδώ το σχόλιό σας